Choć nie wygrał ani jednej walki, zdobył złoty medal olimpijski dzięki wspaniałej postawie starszych kolegów. Arkadiusz Godel, bo o nim mowa, do Monachium w 1972 roku jechał jako świeżo upieczony mistrz świata juniorów. Podczas igrzysk lublinianina zjadła całkowicie trema. Wystąpił (drugi pojedynek eliminacji) tylko w jednym meczu z Niemcami, przegranym przez Polaków 7:8. W spotkaniach z Włochami (11:5), ćwierćfinałowym z Japonią (9:5), półfinale z Węgrami (8:7) i finale z ZSRR (9:5) nie walczył, ale po zakończeniu tego ostatniego, wraz z Markiem Dąbrowskim, Jerzym Kaczmarkiem, Lechem Koziejowskim i Witoldem Woydą, stanął na najwyższym stopniu podium.

Arkadiusz Godel urodził się w Lublinie 4 lutego 1952 roku. Dla szermierki odkrył go zawodnik i trener lubelskich akademików, w latach siedemdziesiątych także szkoleniowiec kadry narodowej kobiet – Andrzej Gottner, który w poszukiwaniu sparingpartnerów i godziwych warunków do treningu wyemigrował ze swoim podopiecznym do stolicy. Wdarcie się do ówczesnej krajowej czołówki nie było łatwe, ale udało się.

Gdy w kwietniu 1972 roku w pięknym stylu wywalczył tytuł mistrza świata juniorów wiadomo było, że tym samym otworzył sobie drogę na igrzyska w Monachium. Trener Zbigniew Skrudlik nie zawahał się zabrać go do Niemiec. Tutaj jednak lublinianina zjadła debiutancka trema. Godel za swój występ zrehabilitował się w pełni sześć lat później, w Hamburgu podczas mistrzostw świata, gdy poprowadził polski zespół do złotego medalu.
Uczestniczył także w igrzyskach w Montrealu.
Tam jednak wraz z kolegami z drużyny zajął piąte miejsce. Na drodze do medalu w ćwierćfinale biało-czerwonym stanęła ekipa RFN (4:9), późniejsi mistrzowie olimpijscy.
Dwukrotny indywidualny (lata 1973, 1978) oraz 6-krotny drużynowy (lata 1974-1976, 1982, 1984-1985) mistrz Polski.
Godel, który przez wiele lat znakomicie władał floretem, nie zapomniał, że życie to nie tylko sport. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Jest adwokatem.