Praca wyszkolonych instruktorów powoli zaczęła przynosić efekty. Ich wychowankowie uczestniczyli w walkach z czołowymi zawodnikami, zaczęli odnosili sukcesy. Na lubelskim ringu miejscowi pięściarze toczyli wyrównane walki z czołowymi w kraju zawodnikami m. in. Henrykiem Chmielewskim, Mieczysławem Floriańskim, czy Szapselem Rotholcem. W największych opałach był mistrz kraju Szymura, który zremisował z Łuką, a na mistrzostwach w Łodzi przegrał z lublinianinem Urbanem.

Akierman pokonał mistrza Polski Chrostka z Krakowa. Sukces odniósł Budzyński zdobywając tytuł wicemistrza kraju. Rok 1937 przyniósł wyraźne ożywienie, a PZB powołał na sześciotygodniowy kurs trenerski w Poznaniu Stanisława Zalewskiego i Tadeusza Kiszczyńskiego, gdzie szkolił ich sam Feliks Stamm. Po zdaniu egzaminów powrócili do Lublina z licencjami trenerskimi. Rozgrywane w tym czasie w sali kina Corso i w Domu Żołnierza zawody cieszyły się rosnącym powodzeniem. Jednak wojna 1939 roku przekreśliła wszelkie plany i dorobek lubelskiego pięściarstwa. Wielu działaczy i zawodników straciło życie m. in. Lewandowski, Zylbereich, Kocjan, Andruszkiewicz, Stachurski, Abramek, Ponto, Wójcicki, Kowalski, a ciężkie obrażenia odniósł Urban, który już nigdy nie powrócił na ring. W czasie okupacji wprowadzono zakaz uprawiania boksu, kluby zostały zlikwidowane, a sprzęt skonfiskowano. Mimo przeszkód , wielu zapaleńców nie zaprzestało treningów i konspiracyjnego szkolenia młodzieży. Prym wiedli Stanisław Zalewski, Albin Lewandowski, Jan Kowalczyk i Zenon Wajda. Ćwiczyli na łąkach nad Bystrzycą, w Starym Lesie, na plaży w Zemborzycach lub w prywatnych mieszkaniach, najwięcej u Zalewskiego przy ulicy Peowiaków 6. Jednak w 1943 roku, kiedy gestapo poszukiwało Zalewskiego i Lewandowskiego, na kilka miesięcy zawieszono działalność. Żandarmi zaczęli przeszukiwać okolice Lublina chcąc zatrzymać trenujących pięściarzy. Mimo to, w 1943 roku w sali kina Apollo odbył się mecz Lublin - Warszawa. Stolicę reprezentowali: m. in. Śmiech, Sobkowiak II, Brzózka, Seweryniak, Karpiński, którzy tylko sobie znanym sposobem potrafili dotrzeć do Lublina. Barw gospodarzy bronili: Zalewski, Choina, Wajda, Zieliński, Kołodyński, Wójcik i Lewandowski. W wypełnionej do ostatniego miejsca sali pierwszą zwycięską walkę stoczył Stanisław Zalewski i musiał uciekać bezpośrednio z ringu, bo w szatni czekali żandarmi. Wspomniany mecz zakończył się remisem ku zadowoleniu widowni i zawodników. Po wyzwoleniu w sierpniu 1944 roku zorganizowano w sali kina Apollo już legalne zawody bokserskie wzbudzające entuzjazm widowni. Wystąpili m. in. mistrz Pomorza Łada, mistrz Warszawy Matuszewski, a mecz zakończył się remisem. Odbył się też mecz Lublin- Rzeszów zakończony minimalną wygraną gospodarzy. Natomiast w marcu 1945 roku doszło do meczu Polska - Francja, a w zespole gości wystąpiło paru przedwojennych znakomitych zawodników. Mimo, iż niewolnicza praca w obozach pozbawiła ich kondycji, to jednak stanęli w ringu przegrywając 2:14. Jednak w tym spotkaniu nie wynik był najważniejszy. Cieszono się z wolności i powrotu sportu do codziennego życia. W tym czasie w Poznaniu reaktywowano Polski Związek Bokserski, a 10 listopada 1945 roku Lubelski Związek Bokserski, którym kierował Kazimierz Szostkowski. Początkowo działała tylko jedna sekcja WKS Lublinianka skupiająca 17 pięściarzy, ale z upływem czasu było coraz lepiej. Po 1950 roku okręgowy związek mógł się już pochwalić rekordową liczbą 14 klubów zrzeszających 542 zawodników. Dzisiaj liczba ta jest czystą abstrakcją, bowiem tylu pięściarzy nie ma w całym kraju. Warto jeszcze dodać, że w tym czasie jako pierwsze w kraju powstały sekcje przy Ludowych Zespołach Sportowych. Najsilniejsze w tym czasie były OWKS, Unia, Lublinianka, Gwardia, Zryw, Sygnał, Budowlani, Start, Ogniwo, Start, Stal (później Motor), Grom Hrubieszów, Rossosz, Biała Podlaska, Stal Kraśnik, Hetman Zamość, Technik Zamość i Avia Świdnik. OWKS i Avia walczyły w pierwszej lidze, a Motor i Hetman po połączeniu z Technikiem w drugiej lidze. Również praca z młodzieżą przynosiła sukcesy, bowiem juniorzy zdobyli w 1961 roku w swojej kategorii wiekowej tytuł drużynowego mistrza Polski. O największych wygranych możemy mówić dopiero w latach sześćdziesiątych, kiedy pięściarstwo wraz z piłką nożną cieszyło się ogromnym powodzeniem. Polski boks święcił duże sukcesy na światowych ringach. Udział w nich mieli udział także lubelscy pięściarze. Największe sukcesy osiągnął Henryk Kukier, trzykrotny olimpijczyk, mistrz i brązowy medalista mistrzostw Europy, akademicki wicemistrz świata, siedmiokrotny mistrz Polski. Ponadto występował w trzydziestu pięciu oficjalnych meczach reprezentacji Polski. Również Ryszard Petek ze świdnickiej Avii zdobył tytuł mistrza Europy w Rzymie oraz mistrzostwo Polski. Natomiast w Motorze wielki talent pokazał Krzysztof Madej, reprezentant, mistrz Polski oraz medalista mistrzostw Europy. W Lubliniance sukcesy osiągał Piotr Osiak, także medalista mistrzostw Polski. Warto jeszcze przypomnieć Włodzimierza Zgierskiego, Mariana Klepkę, Jarosława Brzozowca, wielokrotnych reprezentantów kraju i medalistów mistrzostw Polski. Sukcesy odnosił także Zygmunt Kapuścik, który odbywając służbę wojskową występował w Lubliniance i został medalistą Spartakiady Armii Zaprzyjaźnionych. Były to lata innego boksu, innych pięściarzy, jakże wówczas trudno było wywalczyć miejsce w pierwszym zespole, a sukcesy w różnych imprezach zawodnicy zawdzięczali ciężkiej pracy i dużemu zaangażowaniu w treningach. Natomiast wielu młodych adeptów pięściarstwa nie tylko marzyło o takich sukcesach, ale w wielu przypadkach szło pięściarską drogą w cieniu swoich starszych kolegów. cdn