Były spore szanse na walkę z Rumunem Adrianem Diaconu o pas federacji WBC. Właściwie wszystko było już uzgodnione, ale swoje prawa do pojedynku zgłosił Włoch Silvio Branco, który był ode mnie wyżej w rankingu. WBC uznała protest, a ja swoje plany musiałem odłożyć na bliżej nieokreśloną przyszłość. Bardzo szkoda mi tego pojedynku, byłem już pewien, że do niego dojdzie.

Fakt, dwie walki na rok to trochę za mało, ale myślę, że na wielkie boksowanie przyjdzie czas w tym roku. Tak się złożyło, że kolejną walkę stoczyłem dopiero w grudniu w Kętrzynie. Jestem zadowolony z mojej postawy, tym bardziej że mojego przeciwnika, Kenijczyka Samsona Onyango, nikt wcześniej nie znokautował, a mi się to udało już w piątej rundzie.

Najwyższy czas na to. W Lublinie będę miał walkę zakontraktowaną na 10 rund. Nie znam jeszcze nazwiska przeciwnika, ale to dla mnie nie ma znaczenia. Nie miałem jeszcze okazji walczyć na takim dystansie, dlatego może to być niezłe przetarcie przed kwietniową walką z Włochem Antonio Brancalione o mistrzostwo Unii Europejskiej. Co będzie później, tego nie wiem, choć po cichu liczę, że wyzwanie rzuci mi zawodnik z górnej półki. Obecnie plasuję się w czołówkach rankingów wszystkich liczących się federacji na świecie i chcę mieć możliwość walki o znaczący tytuł.

Oczywiście, że tak. Wielokrotnie powtarzałem, że atmosfera, jaką stworzyli kibice rok temu, wywarła na mnie wielkie wrażenie. Prawie pełna hala i żywiołowy doping sprawiają, że w tym mieście chce się walczyć. Na moją walkę przed rokiem przyszło wielu moich krewnych i znajomych. Jestem przekonany, że w tym roku będzie podobnie.