Hormony o właściwościach dopingujących zażywane są przez sportowców zazwyczaj w formie leków. Środki te stosowane w celach medycznych wspierają leczenie  niektórych chorób, np. anemii, natomiast w większych dawkach regulują kluczowe dla sportowców funkcje organizmu: stymulują rozrost tkanki mięśniowej i kostnej, poprawiają wydolność oddechową, zwiększają odporność na ból i zmęczenie.

Wśród hormonów o działaniu dopingującym najczęściej stosowane są:

- hormony stymulujące produkcję erytrocytów – zwiększają produkcję czerwonych krwinek, które odpowiedzialne są za przenoszenie tlenu z płuc do innych tkanek organizmu, w tym do mięśni. Lepiej dotlenione mięśnie pracują efektywniej i mniej się męczą. Najpopularniejszym hormonem tego rodzaju jest EPO, czyli erytropoetyna. Substancja ta stosowana jest w leczeniu niewydolności nerek, anemii i nowotworów.

- hormon wzrostu (GH) – jest to hormon wydzielany przez przedni płat przysadki. Wpływa na przyrost masy ciała i wzrost kości. Syntetyczny GH zażywany przez sportowców zwiększa masę mięśniową, redukuje tkankę tłuszczową, poprawia zdolności regeneracyjne, zmniejsza ryzyko kontuzji i podnosi poziomu cukru we krwi.

- gonadotropina kosmówkowa (HCG) – hormon ten spełnia funkcję podobną do sterydów, pobudzając produkcję testosteronu i nasilając procesy anaboliczne. Gonadotropina naturalnie występuje u kobiet we wczesnym okresie ciąży, natomiast u mężczyzn jej stosowanie niweluje negatywne skutki zażywania sterydów anabolicznych.

Stosowanie hormonów, tak jak wszystkich środków dopingujących, powoduje efekty niepożądane. Nadużywanie EPO zwiększa lepkość krwi i podatność na zakrzepy, przez co rośnie ryzyko wystąpienia chorób takich jak zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, zakrzepica wieńcowa lub mózgowa. Skutkiem ubocznym stosowania hormonu wzrostu u sportowców jest hipoglikemia oraz akromegalia, czyli przerost narządów wewnętrznych. Z kolei zażywanie HCG przez mężczyzn może prowadzić do ginekomastii, nadciśnienia, nadmiernego popędu seksualnego, wahań nastrojów.

Środki dopingujące - leki

Środki farmakologiczne przeznaczone do leczenia różnych schorzeń, np. astmy, w odpowiednich dawkach mogą korzystnie wpływać na funkcje organizmu istotne z punktu widzenia sportowców. W celach dopingowych najczęściej wykorzystuje się następujące grupy leków:

- beta2-mimetyki – leki działające stymulująco na beta-receptory zlokalizowane w ścianach dróg oddechowych. Stosuje się je w leczeniu astmy oskrzelowej i przewlekłych chorób płuc. Beta2-mimetyki zażywane przez sportowców zwiększają wydolność oddechową, a co za tym idzie, umożliwiają wydłużenie czasu trwania wysiłku i opóźniają zmęczenie. Oprócz tego niektóre beta2-mimetyki, np. klenbuterol, salbutamol, w zwiększonych dawkach mają działanie anaboliczne. Objawy niepożądane związane ze stosowaniem tych leków to m.in. przyspieszenie akcji serca, podwyższone ciśnienie, drżenie mięśni, bóle głowy, podrażnienie gardła i górnych dróg oddechowych.

- antagoniści hormonów -  leki działające stymulująco lub hamująco na pracę receptorów odpowiedzialnych za wydzielanie hormonów. W celach dopingowych stosuje się:

- inhibitory aromatazy – substancje, które hamują proces aromatyzacji, czyli transformacji męskiego hormonu płciowego – testosteronu, do żeńskiego hormonu – estrogenu. Na liście WADA widnieją m.in. następujące inhibitory aromatazy: anastrozol, letrozol, eksemestan, formestan, aminoglutetimid.

- selektywne modulatory receptorów estrogenowych (SERM) – substancje wykorzystywane w leczeniu nowotworów piersi u kobiet. U mężczyzn stosuje się je głównie z uwagi na działanie antyestrogenowe, tzn. zapobiegające nadmiernej produkcji estrogenu będącej wynikiem stosowania anabolików. Wśród zabronionych SERM wyróżnić można: raloksyfen, tamoksyfen, toremifen.

- modulatory metabolizmu – substancje wpływające na procesy metaboliczne w organizmie. Do najpopularniejszych należy insulina, która odgrywa zasadniczą rolę w metabolizmie węglowodanów i stosowana jest w leczeniu cukrzycy. U sportowców insulina zwiększa tempo przenikania glukozy do mięśni, co przekłada się na zwiększenie siły oraz masy mięśniowej, a także przyspiesza regenerację po treningu. Innym modulatorem metabolizmu, który znalazł się na liście WADA w styczniu 2016 roku, jest meldonium – lek wykorzystywany w leczeniu chorób serca. Naukowcy odkryli, że u zdrowych osób wpływa korzystnie na wydolność i przyspiesza regenerację po treningu. Do jego stosowania przyznała się m.in. tenisistka Maria Szarapowa. W przeciągu zaledwie 3 miesięcy od czasu umieszczenia meldonium na liście WADA, na jego stosowaniu przyłapano aż 99 sportowców.

Środki dopingujące - stymulanty

Stymulanty to kolejna grupa środków dopingujących zakazanych przez Światową Agencję Antydopingową. Nie powodują bezpośredniego wzrostu wydolności fizycznej, lecz stymulują organizm do wzmożonej aktywności. Ich działanie polega na pobudzaniu centralnego układu nerwowego, co powoduje zwiększenie częstości akcji serca, przyspieszenie oddechu i poprawę funkcjonowania mózgu. Sportowiec zażywający stymulanty jest bardziej czujny, odporny na zmęczenie, a jednocześnie agresywny i gotowy do błyskawicznego działania.

Stymulanty były najwcześniej wykorzystywanymi środkami dopingującymi w sporcie zawodowym. Już w 1904 roku podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich Amerykanin Thomas Hicks zwyciężył w maratonie dzięki wypiciu przed zawodami brandy wymieszanego ze strychniną. Mieszanka podziałała na sportowca jak stymulant. Począwszy od lat 30. aż do lat 60. stosowano środek o nazwie Benzedrine, który w rzeczywistości był nazwą handlową amfetaminy.

Do stymulantów zalicza się efedrynę, amfetaminę, metamfetaminę, kofeinę, alkohol. Ich zażywanie obarczone jest ryzykiem uzależnienia. Długotrwałe stosowanie stymulantów może skutkować problemami z sercem, rozwojem psychoz, halucynacji, bezsenności.

Transfuzja krwi jako doping

Transfuzja krwi jest najczęściej spotykaną formą dopingu fizjologicznego u sportowców. Doping tego rodzaju polega na stosowaniu rozmaitych technik medycznych, które potrafią zwiększać możliwości wysiłkowe organizmu bez konieczności podawania dodatkowych substancji. Celem transfuzji przeprowadzanej przed zawodami jest zwiększenie pojemności tlenowej krwi sportowca, co przekłada się na poprawę jego wytrzymałości.

Zabieg transfuzji krwi jest znacznie bardziej skomplikowany niż zażywanie niedozwolonych środków farmakologicznych. Jego przeprowadzenie wymaga odpowiednich narzędzi, sterylnych warunków i fachowej opieki medycznej. Procedura jest też rozciągnięta w czasie – pobrana krew przez kilka tygodni pozostaje w laboratorium, a dopiero bezpośrednio przed zawodami zostaje przetoczona zawodnikowi. Przez ten czas surowiec musi być przechowywany w optymalnych warunkach, aby nie utracił swoich właściwości.

O tym, jak dokładnie przebiega cały proces transfuzji krwi u sportowców można dowiedzieć się z relacji samych zawodników przyłapanych na dopingu. Aby proceder się powiódł, musi przebiegać zgodnie z odgórnie ułożonym planem. Sami zawodnicy nie są w stanie ocenić, kiedy przetoczyć sobie krew, żeby jak najlepiej wypaść podczas konkurencji. Dlatego często płacą wykwalifikowanym lekarzom, którzy układają dla nich schemat transfuzji tydzień po tygodniu. Na przykład kolarz, który bierze udział w kilkuetapowym wyścigu trwającym kilkadziesiąt dni, swój pierwszy woreczek krwi oddaje już 10 tygodni przed zawodami. Po 4 tygodniach oddaje kolejne 2 woreczki, ale ten, który napełnił wcześniej musi sobie przetoczyć, aby ubytek krwi nie był zbyt duży. Po 2 tygodniach oddaje 3 woreczki, przetaczając sobie poprzednie dwa. W ten sposób podczas wyścigu ma w zapasie 3 worki świeżej krwi.

Aby materiał nie tracił swoich właściwości, oddziela się erytrocyty od osocza krwi. Można przechowywać je w lodówce w temperaturze 4 stopni (wtedy szybciej się starzeją) lub trzymać zamrożone przy -80 stopni Celsjusza – wówczas czas ich przechowywania może wynosić nawet 10 lat przy utracie erytrocytów rzędu 10-15%.