Historia boksu sięga już czasów starożytnych, był on bowiem jedną z dyscyplin ówczesnych igrzysk olimpijskich. Pojedynki te wyglądały jednak zupełnie inaczej niż w czasach współczesnych. Najbardziej znanym pięściarzem tego okresu był Onomastos ze Smyrny, który zdobył olimpijski laur w 688 roku p.n.e. O narodzinach dyscypliny sportowej, jaką jest boks, możemy mówić dopiero na początku XVIII wieku. W 1719 roku niejaki James Figg, uznawany za pierwszego angielskiego mistrza bokserskiego, założył w Londynie własną szkołę

(English School of Arms and Art of Self-Defense Academy), w której uczył boksu, szermierki i sztuki walki specjalnym kijem, zwanym quarterstaff. Walki bokserskie odbywały się wówczas bez rękawic i trwały do czasu aż któryś z zawodników został znokautowany lub opadł z sił.
Kamieniem milowym tego sportu było stworzenie i ujednolicenie jego zasad. Pierwszy zbiór przepisów określających warunki rozgrywania walk bokserskich ogłosił 16 sierpnia 1743 roku jeden z uczniów Figga – Jack Broughton. Tak zwane Broughton's Rules mówiły o walkach toczonych na kwadratowym polu otoczonym linami, na środku którego znajdował się punkt startu, gdzie zaczynano i wznawiano walkę. Walka podzielona była na rundy, pomiędzy którymi następowały trzydziestosekundowe przerwy. Rundy nie miały określonego limitu czasowego, trwały tak długo, aż któryś z zawodników upadł po otrzymanym ciosie. Zawodnikom zabronione było bicie leżącego lub klęczącego przeciwnika, chwytanie za włosy i spodnie oraz uderzanie w części ciała poniżej pasa. Pojedynek trwał do momentu, w którym jeden z zawodników nie był w stanie kontynuować walki. Zasady Broughtona obowiązywały prawie sto lat. W 1838 roku zostały zmodyfikowane i sprecyzowane w tzw. London Prize Ring Rules.