Pierwsze dwie rundy rzeczywiście nie wyglądały najlepiej,brakowało ci szczególnie szybkości.

To przez przeziębienie.

Tuż przed galą podpadłem jakiś wirus. Trzy dni spędziłem w łóżku. Antybiotyki pomogły, ale było za późno na złapanie formy. Może dlatego moje pierwsze ciosy były takie słabe. W trakcie walki rozkręciłem się jednak na tyle, by rywala parę razy przyprzeć do muru.

Jak oceniasz walkę?

Nie była zła. Trochę błędów było, ale to bardziej z powodu tremy, w końcu walczyłem przed własną publicznością. Owszem, ten głośny doping z trybun mocno pobudzał, ale z drugiej strony jakby to wyglądało, gdybym przegrał we własnej hali. Na szczęście udało mi się na tym nie koncentrować i z czystą głową wejść do walki. Trochę zaskoczył mnie rywal, a może bardziej jego wygląd. Z boku mogło to wyglądać, że boksuję się z ojcem (śmiech). Szybko jednak zdałem sobie sprawę, że dzięki przewadze lat ma sporo doświadczenia i nie można go lekceważyć.

Co dalej?

Kolejne walki. Mam nadzieję, że już niedługo dostanę od trenera Andrzeja Gmitruka następną szansę.


Opinia David Van Deville sędzia WBC – Lubelski sport Express poniedziałek 6 października 2008

W Lublinie gościłem już kilka miesięcy temu. Podobnie jak w lutym, tak i tym razem bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie publiczność. Widać, że na galę boksu przychodzą tutaj ludzie , którzy się tym naprawdę interesują . Co do walk, bardzo podobał mi się debiut lublinianina Łukasza Maćca. To chłopak z dużym potencjałem i wielkim sercem do walki. Owszem, jego pojedynek nie był wolny od błędów. Jeśli jednak w swoją dalszą karierę włoży dużo pracy i cierpliwości, to myślę, że pod okiem trenera Andrzeja Gmitruka czeka go jeszcze wiele sukcesów. Na uznanie zasługuje na pewno starcie o młodzieżowy pas WBC. To co pokazał Mateusz Masternak świadczy o tym, że już niedługo ten chłopak zawalczy o bardziej renomowany tytuł. Pierwsze przetarcie wypadło przekonująco i na pewno sobie poradzi. Bardzo podobała mi się również walka Geira Inge Jorgensena. To wyrachowany bokser, choć idzie mocno do przodu, cały czas kontroluje akcję. Mówiąc pięściarskim żargonem – odpuszcza gdy musi, a walki gdy trzeba. W Lublinie zaowocowało to trochę mniej widowiskowym technicznym nokautem, ale zawsze to nakout.
.