W swoim dorobku ma liczne tytuły mistrzostw Unii Europejskiej, Europy i świata. Jednak jeszcze kilkanaście lat temu nic nie zapowiadało wielkiego sukcesu Michalczuk. Początek jej kariery zaczął się bowiem nie na ringu, a na… dyskotece.

– Byłam dziewczyną, jak każda inna. Jedyne, co mnie wyróżniało z otoczenia, to skłonność do bójek. Lubiłam to, nie biłam się jednak z rówieśniczkami, a z chłopakami – zwierza się Michalczuk. – Na podwórku, w szkole i na dyskotekach. Chłopaki często mieli ze sobą jakieś porachunki, a ja nie potrafiłam stać z boku. Miałam strasznie zadziorny charakter i jak już coś się działo, wchodziłam w sam środek. Nie potrafiłam odpuścić takich okazji – dodaje bokserka.

Po kilku takich bójkach niewielu chłopaków miało ochotę na „solówkę”. – Wszystko dlatego, że w większości to ja byłam górą – wspomina młodzieńcze lata Michalczuk. Na dyskotekach nikt jej już nie zaczepiał. Podobnie osób, z którymi tam bywała. W okolicach Piask fama o dziewczynie rozeszła się tak szybko, że każdy unikał z nią sytuacji konfliktowych. Karolina mieszka we wsi Brzezice, cztery kilometry od Piask na Lubelszczyźnie. Jej ojciec nie żyje, matka Stanisława wychowała czwórkę dzieci, córkę i trzech synów. – Nieraz się zdarzało, że Karola natarła im uszu – mówi trener Władysław Maciejewski.

Los bardzo szybko ich ze sobą zetknął. Karolina, ucząc się w zawodowej szkole górniczej w Piaskach, miała problem z nadwagą. Jej nauczyciel wf. Adam Sawicki, wiedząc o jej niespokojnym charakterze, skierował dziewczynę do znajomego trenera Gwarka Łęczna. Tak się poznali.

- Na początku trudno było zmusić Michalinę do ciężkiego wysiłku, ale szybko dostrzegłem jej talent. Długo nie mogłem sobie poradzić z jej nawykami, które w boksie nie mieściły się w żadnych normach technicznych – wspomina Maciejewski. - Żmudnie i ciężko pracowaliśmy. Po prostu się zawziąłem. Czułem, że ta chęć do bójek to nie łobuzeria, a coś głębszego – dodaje trener.

Systematyczne treningi przyniosły wreszcie skutek. Po roku trudno było znaleźć dla Michalczuk równorzędną partnerkę. – Najczęściej sparowała więc z mężczyznami. Początkowo po prostu się z nimi „lała”. Po każdym ciosie, jaki przyjęła, chciała oddać. Teraz po kilku latach potrafi już boksować i myśleć w ringu – dodaje Maciejewski. Bardzo szybko Karolina trafiła do kadry. I wkrótce zaczęła odnosić sukcesy. Zdobyła złoto mistrzostw Unii Europejskiej, Starego Kontynentu i wicemistrzostwo świata w Delhi. W ubiegłym roku jej dalsza kariera stanęła jednak pod wielkim znakiem zapytania. - Oskarżenie o doping bardzo ją podłamało. Myślała nawet o przejściu na zawodowstwo – przyznaje Andrzej Stachura, prezes Paco Lublin. Bokserka postanowiła jednak walczyć o swoje dobre imię. – Chciałam udowodnić, że stać mnie na wiele. Poza tym miałam marzenia. Pragnęłam zdobyć upragnione złoto na mistrzostwach świata – dodaje Michalczuk. Po długim śledztwie Polski Związek Bokserski przyznał się do błędu, a bokserka wróciła na ring. Znów w wielkim stylu. W kolejnych tegorocznych turniejach kładła na deski rywalki z Europy i Azji. - Ostatnio widziałem, że Karola zdecydowanie poprawiła szybkość. To był jej największy mankament. Przed wyjazdem do Chin powiedziałem jej więc: Karola, ty jedziesz tam po złoto – mówi Maciejewski. Sen spełnił się kilka dni temu. Pięściarka przez kolejne rundy turnieju w Ningbo przeszła jak burza. Jednak w finale przyszedł spadek formy.

– Widząc rezultat pierwszej rundy, zamarłem. Karola przegrywała z Nicolą Adams 1:4. Nadal jednak wierzyła, że będzie dobrze. Przecież widziałem jej poprzednią walkę z Angielką. Ona ją rozniosła – mówi z głębokim poruszeniem Maciejewski. – Angielka zmieniła taktykę, co wybiło mnie z rytmu – tłumaczy Michalczuk. Jej wygraną doceniło całe środowisko pięściarskie w Polsce. Karolina nadal zbiera gratulacje od kibiców, byłych i obecnych bokserów. Pod wrażeniem jej postawy są do tej pory gospodarze turnieju. – Byłam tam nie lada sensacją, bo miałam najlepszą muskulaturę – dorzuca Michalczuk. Lubelska pięściarka nie myśli już o przejściu na zawodowstwo. – Cel jest jasny, chcę zdobyć olimpijskie złoto – deklaruje bokserka. – A później? Na pewno nie sportowa emerytura. Obecnie studiuję na AWF. Niewykluczone, że zrobię papiery na trenera – wybiega w przyszłość Michalczuk. To, że tego dokona, jest pewne, bo z godnym podziwu uporem realizuje kolejne marzenia.